Büyük bir hastalık geçirmeyenler, her şeyi anladıklarını iddia edemezler.(Kitaptan alıntı)
Peyami Safa’nın sağ kolunda kemik veremi hastalığı baş gösterir.Bu rahatsızlığını otobiyografik bir roman olan ”Dokuzuncu Hariciye Koğuşu’nda” işler. Bu eser aynı zamanda Türk klasiklerinin ilk psikolojik eserleri arasında da yer alır.
Kitabın bana hissettirdiği -ki izlediğim film ve okuduğum kitaplarda aradığım okuyana ya da izleyene o duyguyu(acı,sevinç,mutluluk v.s) yansıtabilmesidir-okurken yazarın hissettiği acıyı ve çaresizliği hissettirdi yazarın anlatım dili.Hastalığı ile ilgili vermesi gereken kararı tek başına vermeyi tercih edip acısını tek başına yaşaması,daha 15 yaşında olmasına rağmen yaşından olgun bir şekilde yaşadıklarını karşılaması.
Sadece hastalık merkezli değil roman baş kahramanımızın sevdiği kıza olan masum duyguları da var.Ama beni en çok etkileyen hastalığı esnasında takındığı tutum ve dirayeti oldu.Romanın dili ve anlatımı akıcı nasıl bitti anlamıyorsunuz.Okumadıysanız tavsiye ediyorum.
-Reklam-
Yalnız ve hasta bir çocuğun çocukça aşkını ve ızdırabını; mesut olmak isteyen bir genç kızın temiz sevgisini; inanmak arzusu bütün benliğini saran bir insanın kuruntularını ve çıplak hastane duvarlarında yankılanan sessiz hıçkırıkları anlatır. Peyami’nin kendi geçmişinden izler taşıyan bu romanda mutluluğu ve felaketi aynı etkileyicilikle anlatma gücüne hayran kalacaksınız.(Arka Kapak)
- Kitabın Yazarı: Peyami Safa
- Kitap Türü: Yerli Romanlar
- Yayınevi: Ötüken Yayınları
- Yayınlandığı Yıl: 1930
- Sayfa Sayısı: 120
